Kącik poetycki Dracarys

Dracarys

Tak sobie głupio pomyślałam, że skoro mam już coś naskrobanego na kompie, to może wrzucę, żeby nie było. Piszę dość rzadko, z braku czasu, ale czasem coś mi się zdarza nawymyślać, związanego z serią.
Z góry ostrzegam, że mam dzikie zamiłowanie do wszelkiej symboliki, którą wplatam wręcz wszędzie, tak więc no. A! Jeszcze do każdego numerku dołączam muzykę, przy której powstawał, tak dla zachowania klimatu. Wink (1)

Pierwsze cóś, napisane na podstawie "Uczty dla Wron". Kto czytał, skojarzy, o który fragment chodzi, kto nie... To trudno. Może samo w sobie się spodoba. Wink (1)

http://www.youtube.com/watch?v=EE5_Jyipi04&feature=g-like

<center>Łzy Alysanne

Widzę jak biegniesz, gnasz nieustannie,
W pogoni za życiem, co nie zna litości.
Własne drogi wytyczasz starannie,
Nie widząc w tym swej własnej słabości.

A gdybym cię tak za rękę złapała,
Przerwała gonitwę twych „ważnych spraw”?
Na kilka sekund czas zatrzymała,
Wbrew światu i wszystkim z dzisiejszych praw.

Czy odszedł byś rozgniewany bez słowa?
Obdarzył zimnym, złowrogim spojrzeniem?
Odwrócił, zaczął swój bieg od nowa,
Czy został, wysłuchał, zaszczycił skupieniem?

Zapytałabym cię wtedy: Czy słyszysz?
Czy słyszysz to cichutkie szemranie?
Nie tu, lecz daleko, wśród skalnej niszy,
Gdzie ma swe miejsce i swoje zaranie

Niezwykła budowla...

Tam, hen na szczycie, między chmurami,
Na krańcu świata, gdzie nie sięga wzrok,
Otoczony srogimi górami,
Stoi zamek ze śniegu, spowity w mrok.

Przez jego białą powiodę cię bramę,
Przez biały dziedziniec i biały dwór.
Gdzieś, gdzie od wieków zawsze te same,
Białe konary sięgają chmur.

Ukryta w cieniu starego drzewa,
Wśród liści pąsowych szuka schronienia
I w jego szepty swą duszę odziewa -
Córa wiatrów, bez własnego imienia.

Jej jasne dłonie wiatr mroźny przeszywa,
Lecz ona w ogóle ich drżenia nie czuje,
Gdyż mała w nich, srebrna igiełka spoczywa,
Którą na hafcie pieśń swoją spisuje:

O wierze, której skrzydła wzorzyste,
Na pal zatknięte, smoła oblała.
O niewinności, tak jasnej i czystej
Skradzionej przez tych, których braćmi zwała.

O cieple gestu, dotyku, słowa,
Nadziei, co wyzwolić ją miała.
Które podstępem zawarta umowa
Zdradziecką siłą jej odebrała.

O śmiechu – ostatnim tchnieniu radości,
Co zbiegł, po zejściu pierwszej lawiny.
I wreszcie - o bezdusznej miłości,
Która żądała tej krwawej daniny.

Gdy kończy, świat pogrąża się w ciszy,
Głęboko wzruszony historią dziewczyny.
Lecz szlochu wilczycy nikt nie usłyszy,
Więc cóż to za łkanie pośród doliny?

To łzy Alysanne.</center>

Em

To jest przepiękne. Jesteś po prostu niesamowita, Dracarys. A ja natknęłam się na jeden z twoich wierszy na forumpisarzy bodajże, gdzie partnerstwo proponowałam i się w nim zakochałam! Musiałam ci to po prostu napisać, bo jest wspaniały! "Perły", kojarzy ci się coś? Wide grin

Nike

Jaki piękny, i na dodatek rymowany wiersz! I wzruszająca muzyka. To było o tym wodospadzie w Erye, tak? O Orlim Gnieździe Happy

Dracarys

Dziękuję wam. Happy

Nie zupełnie o tym, ale tak. Tytuł odnosi się do tego właśnie wodospadu. Wink (1)

Reszta to opis pewnej akcji, która się tam wydarzyła, a która bardzo utkwiła mi w pamięci.

Sophie

Piękny. *.* Książki jeszcze nie czytałam, ale wiersz mimo wszystko mnie zachwycił. Podziwiam ludzi, którzy potrafią pisać poezję, a że jeszcze używasz znaków interpunkcyjnych... Super!